آب به عنوان مهم ترین عامل طبیعی حیات بشر نقش به سزایی در ایجاد سکونتگاه های اولیه داشته است به طوری که هر جا این ماده حیاتی بوده، تجمع انسانی نیز شکل گرفته است. محدودیت منابع آب در هرمزگان موجب شده تا از زمان های دور شیوه‌های گوناگونی برای تأمین آب در این منطقه به‌کار گرفته شود. از مهمترین این شیوه ها ساخت اب انبارها یا همان برکه ها است. در واقع برکه ها از جمله سازه های استحصال آب باران در زمره ی دانش بومی مردمان جنوب در اقلیم خشک استان هرمزگان است که همچنان آب شرب مورد نیاز نیمی از استان هرمزگان در پهنه ی غربی استان و جزایر خلیج فارس در روستاها و شهرهای کوچک تامین می کند. آب انبار شاه حسینی  یا برکه گرد بندرعباس، آب انباری با پلان مدور است که در مورخ مهر 1381 در فهرست آثار ملی به شماره 6495 ثبت شد. به منظور ارتقاء کیفیت محیط شهری و بازآفرینی تاریخی و اجتماعی محدوده برکه گرد، مطالعه و طراحی مجموعه برکه در دستورکار مرکز مطالعات شهرداری بندرعباس قرار گرفت و ضمن مطالعه تاریخ و روند شکل گیری برکه گرد، طراحی کالبدی محل، به گونه ای که با ساختار فرهنگی – اجتماعی مطابقت داشته باشد، انجام شده است.